” Kısaca söylemek gerekirse Küründen Kabare bizi toplumsal ikiyüzlülüğümüzle hesaplaşmaya çağıran başarılı bir oyun.”
Çirkin Ördek Yavrularının Dayanılmaz Yalnızlığı
KÜRÜNDEN KABARE
Twitter @Yasarilksavas
info@dirensanat.com
Ne kadar meraklıyızdır insanları ötekileştirmeye. Transseksüeller de bundan payını alan,hiç acımadan ötekileştirilmiş insanlardan. Gazete haberlerinde sık sık okuruz transseksüel cinayetlerini. Birçoğumuz için sıradan bir gazete haberidir yalnızca. Şöyle bir göz atıp geçiveririz. Yolda yanlarından geçerken farklılıklarıyla dalga geçer, alaycı bakışlarla süzer, sözle taciz etmekten çekinmeyiz. Düzenli bir iş bulup bir yerlerde çalışamazlar, bedenlerini satmak zorunda kalırlar. Bedenlerini satmak zorunda kalan trans bireyleri “sapık” diye nitelendiririz de, arabalarıyla önlerinde kuyruk olan, onlarla ilişki kuranlara hiçbir suçlama yönlendirmeyiz. “Yaratılanı severiz yaratandan ötürü” demiş ya Yunus Emre, sanki onları yaratan, Yaratan değilmiş gibi sırtımızı döneriz. Onların da bir insan olduğu, varolmak için ne mücadeleler verdiği, asıl suçlunun onları ötekileştiren bizler olduğu aklımızın ucundan bile geçmez.
İşte Küründen Kabare’de ötekileştirilmiş bir insanın,Diyarbakırlı Deli Serpil lâkaplı bir trans kadının öyküsünü izliyoruz.Gerçekle hayalin iç içe geçtiği bu oyunda Deli Serpil’in çocukluğuna, ilkgençliğine, emlâk pazarlamacılığından radyo DJ’liğine, seks işçiliğine…uzanan hayatına tanıklık ediyoruz. Korkularıyla, acılarıyla, neşesi ve kederiyle, özellikle yalnızlığıyla, yalnız bırakılmışlığıyla tanışıyoruz. Onunla birlikte gülüyor, onunla birlikte hüzünleniyoruz.
Geçtiğimiz yıllarda çok iyi oynanmış, çok iyi yorumlanmış iki oyunda Kimsenin Ölmediği Bir Günün Ertesiydi” ve “Garaj” oyunlarında da trans birey sahneye getirilmiş, öyle başarılı karakterler yaratılmıştı ki onlarla rahatlıkla empati kurabilmiş, o bireyleri sevmiştik. Seyhan Arman Küründen Kabare’de yazar olarak bir trans bireyi yine çeşitli boyutlarıyla irdeliyor. Ne ki, bu kez, trans bireyin hikâyesini farklılıklar üzerinden değil, benzerlikler üzerinden anlatıyor. Asıl başarısı da, kanımca, içtenliğinden kaynaklanıyor. Aslında anlattığı acı bir öykü, ama bu acıyı yumuşatarak, yer yer güldürerek anlatıyor seyircisine.
Seyhan Arman yürekli bir yazar olduğu kadar yürekli bir oyuncu aynı zamanda. Oyunculuğundaki başarısı da özgüveninden, rahatlığından, özellikle de içtenliğinden kaynaklanıyor. Anlattığı şeyin doğruluğuna yürekten inandığı için rolünü de en doğru biçimde yorumluyor. Zaten sahnede sanki oynamıyor, sizinle dertleşiyor gibi.
Yönetmen Melise İclal Yamanarda da oyunu sahneye koyarken bu içtenliği ön plana çıkartmaya özen göstermiş. Sımsıcak bir atmosfer yaratmış. Aslı Ersüzer’in sahne ve kostüm tasarımı da son derece işlevsel ve esprili.
Küründen Kabare bu toplumda bir transseksüel olarak yaşamanın öyküsü, ördek ailesi içinde çirkin olduğu için ötekileştirilmiş, ailenin dışına itilmiş, yanlız bırakılmış çirkin ördeğin hikâyesi. Öykünün sonunu biliriz, o çirkin ördek (ördek yumurtaları arasına yumurtası karışmış) dünyalar güzeli bir kuğudur aslında. Seyhan Arman da tüm acı dolu yaşamının sonunda ailesinin sırt çevirdiği, mahallelinin dışladığı, yalnızlığa itilmiş çirkin ördekten kuğuya dönüşmeyi başararak, aslında kimliğine ve kişiliğine sahip çıkarak bir umut ışığı oluyor.
Kısaca söylemek gerekirse Küründen Kabare bizi toplumsal ikiyüzlülüğümüzle hesaplaşmaya çağıran başarılı bir oyun.
Yaşar İlksavaş
www.dirensanat.com
