“Zeller’in umut kırıcı bir gerçeklikle seyirciyi karşı karşıya bıraktığı Evlat bu tiyatro mevsiminin etkileyici, ilgiyle izlenen ve izlenmesi gereken oyunlarından biri.”
Yaşar İLKSAVAŞ
Evlat, ünlü fransız yazar Florian Zeller’in Anne ve Baba’ın ardından “kutsal aile” üçlemesini tamamladığı üçüncü oyunu. Bir aile üçlemesinin son oyunu yani. Her üç oyunun da tek ortak kişisi Anne’dır. Anne’de tüm varlığını ailesine adamış bir kadındır Anne. Çocukları evden ayrılınca yapayalnız kalır. Oyun, Anne’ın yalnızlığından, acılarından, tüm sıkıntılarından içki ve ilaçlara sarılarak kurtulma çabalarını anlatır. Baba’da Anne, 88 yaşında, alzheimer’I giderek ilerleyen babasına bakan kızdır. Tüm sevgi ve şefkatine rağmen hastalığın ilerlemesiyle aile mutluluğu da yavaş yavaş yok olmaya başlamaktadır.
“Dağılmış bir “kutsal aile söz konusu”
Evlat’taysa dağılmış bir “kutsal aile söz konusu. ”Anne”, 17 yaşındaki Nicolas’nın annesidir. Başarılı bir avukat olan, politikaya atılmayı planlayan baba, Pierre, Anne’dan ayrılmış, ana-oğulu yalnızlıklarıyla baş başa bırakmıştır. İkinci evliliğini yaptığı Sofia’dan yeni bir çocuğu olmuştur. Oyunda anne-babasının boşanmasının sıkıntılarını yaşayan Nicolas’nın acılarına tanıklık ederiz. Bir iç yıkımın eşiğindedir. İlişki kurduğu arkadaşı yoktur. İnsanlarla da, hayatla da bir bağ kuramamaktadır. Tam bir yaşama acemisidir. Yalnızdır. Aylardır okula gitmediği ortaya çıkınca, annenin zoruyla, Pierre oğluyla ilgilenmek zorunda kalır. Artık babası, yeni eşi ve bebekleriyle birlikte yaşayacaktır Nicolas. Sanki her şey yoluna girmiş gibidir. Ama genç adam sonsuz yalnızlığını da, acılarını da gizlemektedir…
Hira Tekindor’un her zamanki güzel türkçesiyle dilimize kazandırdığı oyunu İbrahim Çiçek sahneye koymuş. Çiçek’in diğer rejilerindeki titizliğin, karakterleri ince çizgilerle yerli yerine oturtmasını bu oyunda da görüyoruz. Evlat’ta insanı etkileyen bir derinlik ve güç var. İbrahim Çiçek oyundaki bu derinliği ve gücü seyirciye geçiren yalın, yalınlığı içinde etkileyici bir reji gerçekleştirmiş. Sessizlikleri çok dozunda kullanmış, çok doğru değerlendirmiş. Sık sık mekân değişikliği gerektiren oyunda sürekliliğin bozulmamasını birbiri içine geçen dekor parçalarını kullanarak başarmış. Benzer bir dekor uygulamasını daha önceleri Kraft Tiyatro’da görmüştük ama bu oyuna gerçek bir akıcılık sağlamış. Ve yönetmen, oyuncular arasında hiç kopmayan bir oyun birlikteliği gerçekleştirmiş.
“Abartıdan uzak, ucuzlukluklara sırtını dayamayan, herbir anı en ince ayrıntısında değerlendiren bir oyunculuk.”
Sorumluluklarıyla yüzleşmeye çalışan, kaygılı, bir yandan da çocuğuna yardım edebileceğinden emin babada Onur Saylak gerçek bir oyunculuk resitali sergiliyor. Şefkatle benmerkezcilik arasında gidip geliyor. Muhteşem oyunculuğunun ötesinde doğru oyunculuğun da en güzel örneğini sunuyor. Abartıdan uzak, ucuzlukluklara sırtını dayamayan, herbir anı en ince ayrıntısında değerlendiren bir oyunculuk.
“Suçlayıcı Sessizlik”
Cem Yiğit Üzümoğlu’nun oyunculuğunda Nicolas’nın sessiz çığlıklarını yüreğimizde duyuyoruz. Hayata tutunmak için gösterdiği (ya da gösteremediği) çabaları çok düz ve doğru bir çizgide yorumluyor. Onun suçlayıcı sessizliği oyunun bütününe damgasını vuruyor.
Yalnız, kırılgan, oğlu için endişeli, doğru yaptığını düşündüğü yanlışları içindeki annede Sezin Akbaşoğulları dikkat çekici bir performans gerçekleştirmiş. Yalnızlığa mahkum edilmiş bir annenin çaresizlikleri içindeki çırpınışlarının Akbaşoğulları’nın oyunculuğunda başarıyla yansıdığını görüyoruz.
Sabırlı, iyiniyetli, Nicolas’yla aynı evde yaşamaktan kaygılı, tüm kaygılarına ragmen sevgi dolu, anneyle üvey anne duyguları arasında gidip gelen Sofia’da Şükran Ovalı inandırıcı bir kompozisyon çizmiş.
Zeller’in umut kırıcı bir gerçeklikle seyirciyi karşı karşıya bıraktığı Evlat bu tiyatro mevsiminin etkileyici, ilgiyle izlenen ve izlenmesi gereken oyunlarından biri.
Yaşar İlksavaş
Diren Sanat
